To Cheruby strzegły wrót Edenu broniąc dostępu do drzewa życia (Rodz.3;24), przez co pierwsi ludzie, spoglądając na wschód, widzieli utracony raj i przynosili skruchę za grzech nieposłuszeństwa i nieufności wobec Stwórcy. Trzej aniołowie zwiastowali prorokowi Abrahamowi i jego żonie Sarze narodzenie syna Izaaka. Jeden z nich, nazywany przez Abrahama Panem, objawił wolę Bożą dotyczącą Sodomy i Gomory. Dwaj pozostali udali się do tych miast w celu ratowania sprawiedliwego Lota i jego rodziny (18;1-19;29). To anioł przemówił do proroka Abrahama na górze Moria, gdy ten chciał złożyć syna w ofierze i nakazał ofiarować baranka, co było figurą ofiary Pana naszego Jezusa Chrystusa na Golgocie (22;1-18). Aniołów zstępujących i wstępujących widział prorok Jakub we śnie w drodze do Charranu, kiedy uciekał przed gniewem brata Ezawa. Usłyszał on wówczas obietnicę błogosławieństwa Bożego dla siebie i swego potomstwa (28;10-22).
Historia Izraela to historia zbawczej opatrzności Bożej, w której poczesne miejsce zajmuje działanie aniołów. Anioła Pańskiego ujrzał Mojżesz na górze Horeb, na której stał się godnym rozmowy z Najwyższym (3;1-4;17). Anioł Pański prowadził Izraelitów w dzień i w nocy po pustyni do ziemii obiecanej, inni aniołowie towarzyszyli im w tej wędrówce. Rzeźby dwóch cherubinów znalazły się w Arce Przymierza, przypominając zamknięte przed ludźmi bramy raju (25;17-22). Archanioł Michał towarzyszył Mojżeszowi po jego śmierci na górze (Jud 1;9). Przerażonemu prorokowi Jozuemu przed zdobyciem Jerycha ukazał się wódz zastępów Pańskich i nakazał zdjęcie obuwia, gdyż miejsce, na którym doszło do spotkania było święte (Joz 5;13-15). Anioł Pański zapowiedział nieszczęście Izraelitom, aby skłonić ich do pokuty. Miało to miejsce w Bokim (co znaczy "płaczący"), gdzie przyniesiono ofiarę dla Pana (2;1-5). Anioł objawił się żonie Manoacha, a następnie samemu Manoachowi, zwiastując narodzenie syna Samsona i udzielił wskazówek odnośnie wychowania przyszłego proroka (13;1-25).
Z księgi Tobiasza dowiadujemy się, że archanioł Gabriel opiekował się sługą Bożym Tobiaszem i jego synem. Anielski świat kontemplowali prorocy Izajasz i Ezechiel. Prorok Izajasz ujrzał Pana w otoczeniu Serafinów śpiewających "Święty,Święty,Święty jest Pan Sabaoth, cała ziemia pełna jest Jego chwały". Jeden spośród nich przyniósł w kleszczach węgiel, którym dotknął ust proroka i rzekł:"oto dotkęło to twoich warg, twoja wina jest zmazana, zgładzony jest grzech twój" (Iz 6;1-13).
Prorok Ezechiel, zanim wstąpił na ścieżki swojego wielkiego powołania, dostapił objawienia chwały Pana otoczonego niezliczoną rzeszą aniołów (1;4-3;15), podobnego objawienia dostąpił później raz jeszcze (8;1-11;24).
"Anioł Pański zstąpił do pieca wraz z Azariaszem i jego towarzyszami i usunął płomień ognia z pieca, sprowadzając do środka pieca jakby orzeźwiający powiew wiatru,tak że ogień nie dosięgnął ich wcale,nie sprawił im bólu ani nie wyrządził krzywdy " (Dan. 3;49-50).
Także anioł chronił proroka Daniela w paszczy lwa (Dan. 6;7-25).
Aniołowie odegrali i odgrywaja istotną rolę w nowotestamentowej historii zbawienia.Anioł obwieścił w świątyni Pańskiej narodzenie proroka Jana Chrzciciela. Niewiara Zachariasza została wówczas ukarana utratą przez niego mowy (Łk 1;5-25). Posłany przez Boga Archanioł Gabriel z czcią i bojaźnią przybył zwiastować Przenajświętszej Marii Pannie o poczęciu się w jej łonie Syna Bożego i stało się wedle jego słów (Łk 1;26-38). Chwała Pańska towarzyszyła Aniołowi, gdy ten obwieścił pasterzom narodzenie Zbawiciela, po czym pasterze ujrzeli aniołów opiewających Boży majestat (Łk 2;8-20). Anioł nakazał Józefowi wyruszyć do Egiptu, a następnie z niego powrócić (Mt 2;12-23). Aniołowie przystąpili do Jezusa po tym, jak przezwyciężył kuszenie na pustyni i usługiwali mu (Mt 4;1-11). Anioł towarzyszył Zbawicielowi w ogrodzie Getsemanii przed zdradą Judasza, sądem i zbawczą ofiarą śmierci krzyżowej Chrystusa (Łk 22;43). Anioł odwalił kamień od grobu, w którym złożono ciało Pana, on również obwieścił niewiastom chwalebne Jego Zmartwychwstanie (Mt 28.1-8; Mk 16.18; Łk 24.1-11). Dwaj aniołowie towarzyszyli uczniom, gdy ci patrzyli za Wniebowstępującym Chrystusem. Aniołowie towarzyszyli też apostołom w głoszeniu dobrej nowiny (Dz Ap.5.19; 8.26; 10.3,30-32; 27.23).
Historia Kościoła zna wiele przykładów obecności aniołów, bardzo wiele dostarcza ich hagiografia. Znakomitym przykładem jest żywot św.Serafima z Sarowa, któremu anioł zapalał lampki (było ich siedem jak siedem jest darów Ducha Świętego), czego świadkiem był przyja-ciel świętego Motowiłow. Anioł był współcelebrantem św. Sergiusza z Radoneża w czasie Świętej Liturgii.Podobnych przykładów można znaleźć wiele.
Wszechmogący Bóg stworzył świat duchowy przed widzialnym. Stworzenie świata widzialnego inspirowane było pięknem niewidzialnego. Niewypowiedzialny świat świętych aniołów oparty jest na dwóch zasadach: miłości do Boga i miłości wzajemnej między nimi. Tymi cechami charakteryzują się święci, od wieków służący Bogu ludzie. Relacje pomiędzy ludźmi i aniołami również nacechowane są miłością. Zasada miłości wzajemnej i miłości do Boga jest podstawowe prawem istnienia istot rozumnych .Jest ona zapisana w naturze ludzi i aniołów stworzonych na obraz i podobieństwo Boże. Służenie aniołów wypływa zatem z miłości do Boga, z miłości wzajemnej i miłości do ludzi.
Jak twierdzi św. Jan z Damaszku w swoim "Wykładzie wiary prawdziwej" anioł jest istotą obdarzoną rozumem, nieustannie czynną, wolną, oddaną służbie Bogu, z daru łaski naturalnie nieśmiertelną, natomiast istotę jego zna tylko Ten, który go stworzył. Twierdzi on również, że bezcielesność i niematerialność anioła rozumiemy w zestawieniu z nami, ponieważ w zestawieniu z Bogiem jedynym, którego z niczym nie można porównać, wszystko okazuje się ciężkie i materialne, sama bowiem natura Boska jest w całej swojej pełni niematerialna i bezcielesna. Wszystko, co jest stworzone, jest zmienne, a więc anioł jako istota rozumna może się zmienić, może także zgrzeszyć. Św. Jan z Damaszku przekonuje jednak o niemożliwości jego pokuty. Anioł jako istota bezcielesna został pozbawiony tej możliwości w przeciwieństwie do człowieka, którego obciąża słabość ciała. Twierdzi on również, że aniołowie są uczestnikami niewypowiedzianej chwały Bożej, od Bożego światła zatem czerpią światło, całkowicie zanurzone są we Wszechobecnym. Bez pośrednictwa mowy i słuchu przekazują sobie myśli i zamysły. Są związani miejscem (oznacza to, że kiedy są w jednym miejscu, nie ma ich w innym). Zawsze skorzy są do pełnienia woli Bożej. Zdaniem św.Grzegorza z Nazjanzu, każda z istot otrzymała pieczę nad jakąś osobną częścią świata albo wszechświata, jak to postanowił ten, który wszystko uporządkował lub podzielił. Są piewcami Bożej wielkości, świadkami chwały wiecznej nie po to, aby Bóg zyskał na chwale (gdyż niczego nie można Mu dodać), lecz po to, aby pierwsze po Bogu byty mogły z tych dobrodziejstw korzystać.
Aniołowie chronią poszczególnych ludzi, państwa, narody, miasta, kościoły, wspólnoty, kapłanów, wznoszą modlitwy o pomyślność i zbawienie. Wspierają w modlitwie wiernych, uczestniczą w zebraniach modlitewnych. Szczególnie otaczają Ołtarz Pański i wiernych w czasie eucharystycznych zebrań. Aniołowie towarzyszą duszom zmarłych. U św..Andrzeja Saloity mowa jest o aniele opłakującym duszę zmarłego odprowadzanego przez kondukt żałobny niepokutującego grzesznika. Aniołowie są więc duchami służebnymi, ich pokora i uwielbienie dla Stwórcy są przykładem dla ludzi. Szczególnie monastycyzm głęboko inspiruje się światem anielskim, postrzyżyny mnisze nazywane są przyobleczeniem "anielskiego obrazu".
O ile jednak aniołowie podobieństwem Bożym przerastają ludzi, to jednak obrazem Bożym nie dorównują im. Świadczy o tym św. Grzegorz Palamas wskazując, że zdolność myślenia i wyciągania wniosków oraz zdolność poznania zmysłowego są domeną człowieka, której nie posiadają aniołowie. Wskazuje, że tak jak Bóg zawiera w sobie życie i przekazuje je światu przez swojego ducha, tak też umysł człowieka, poprzez swojego ducha, ożywia ciało mu przydzielone, co stanowi o różnicy między aniołem i człowiekiem świadczącej o tym, że człowiek obrazem Bożym przerasta anioła. Należy podkreślić, że pełnię obrazu i podobieństwa Bożego posiada Pan nasz Jezus Chrystus, człowiek jest zaś na obraz Boży stworzony i obraz ten jest niezmienny, natomiast podobieństwo uległo dewastacji na skutek grzechów. Człowiek rajski miał panować na ziemi łącząc w sobie świat widzialny i niewidzialny. Możliwość grzechu Adama i Ewy potwierdziła możliwość zmiany człowieka nie tylko w kierunku upadku, ale również przez skruchę i zaskarbienie łaski niestworzonej w kierunku przebóstwienia. Człowiek otrzymał wolność wyboru, natomiast aniołowie są duchami służebnymi. Szatan i jego słudzy nie zachowali posłuszeństwa, zazdroszcząc człowiekowi wolności, wpadli w pychę, znikczemnieli, przez co ich miejscem stała się otchłań utraty słodyczy przebywania z Bogiem oraz niemożliwość pokuty i przemiany. Służenie aniołów, pełnienie woli Bożej, nieustanne wychwalanie Stwórcy, wolne zachowywanie podobieństwa Bożego - oto podstawowe cele dla których zostali oni stworzeni. Jako sześcioskrzydli Serafinowie, wieloocy Cherubinowie, Trony, Potęgi, Panowania, Księstwa, Archaniołowie, Aniołowie stanowią przecudny świat chwały, radości, pokoju Królestwa Bożego. Tam jest wiele mieszkań dla ludzi, w tym i dla nas skruszonych i wzywających Miłosiernego Boga, oczekujących wsparcia Przenajczystszej Bogurodzicy i wszystkich Świętych od wieków podobających się Bogu.
Waldemar
Wszystkie cytaty pochodzą z „Biblii Tysiąclecia”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz