Poszukujący ateista
Starszy człowiek, który był ateistą, udał się do pewnego znanego księdza. Miał nadzieje, że w ten sposób rozwiąże problemy swojej wiary. Nie był w stanie uwierzyć, że Jezus z Nazaretu naprawdę zmartwychwstał. Szukał dowodów, które pozwoliłyby mu uwierzyć w zmartwychwstanie...
Kiedy dotarł do domu parafialnego, w którym mieszkał ksiądz, znajdował się już u niego jakiś gość. Ksiądz dostrzegłszy przez uchylone drzwi czekającego starca, wyszedł z kancelarii i z uśmiechem podał mu krzesło. Pożegnawszy się z przebywającym u niego gościem, zaprosił starca do siebie. Wysłuchał uważnie jego wątpliwości, a potem przez długi czas rozmawiali. Po burzliwej dyskusji, ateista stał się wierzącym. Powrócił do przyjmowania sakramentów, wypełniania Słowa Bożego i uwierzył w Matkę Bożą. Szczęśliwy i trochę zdziwiony kapłan, zapytał go kiedyś:
- Niech mi pan powie, co w tej długiej rozmowie stało się dowodem, przekonującym pana, że Chrystus naprawdę zmartwychwstał, że Bóg rzeczywiście istnieje?
- Sposób w jaki podał mi ksiądz krzesło, abym nie zmęczył się oczekiwaniem - odpowiedział starzec.
Myślę, że nie trzeba tu dodawać zbyt dużo dodatkowych komentarzy. Nasze uczynki świadczą o naszej wierze.
Prawdą jest, iż „Bóg jest miłością”.
Postępując zgodnie z Jego przykazaniami stajemy się tymi osobami, którymi bylibyśmy w raju, gdyby nie podstęp złego. Zazdrość szatana była tak wielka, że nie mógł patrzeć na radosne twarze Adama i Ewy i podstępem odłączył ich od Bożej miłości. My teraz poprzez nasze uczynki powinniśmy dążyć do tego utraconego stanu, który w rzeczywistości jest stanem normalnym.
Ksiądz z powyższego opowiadania spojrzał na zagubionego ateistę z miłością. Wszystko to jednak dokonał przez Boży pryzmat. W ten sposób kolejna dusza odnalazła prawdziwe szczęście, które w pełni poznamy po śmierci.
Kasia Dacewicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz